نقدهای كارشناسی به برنامه خودروهای خودران ایلان ماسك
تبدیل پارکینگ به پارک یا افزایش شدید ترافیک؟!
به گزارش کارا پیام، ایلان ماسک طی رویدادی از دو خودروی جدید تسلا که مقرر است در سال ۲۰۲۷ عرضه گردد، رونمایی نمود و چشم انداز گسترده ای از شهرهایی که از روبوتاکسی استفاده می نمایند و شاهد آن خواهند بود، به نمایش گذاشت اما کارشناسان می گویند این طرح دارای اشکالاتی است.
به گزارش کارا پیام به نقل از ایسنا، یک خودروی طلایی و شیک وارد بازاری پرجنب وجوش می شود و یک زوج میانسال از آن پیاده می شوند. زنی چمدانی را در صندوق عقب جادار همان وسیله نقلیه می گذارد. دو نفر ویدئوهای پرتاب موشکی را در صندلی جلو تماشا می کنند و ماشین حرکت می کند. بدون راننده، بدون فرمان، بدون پدال، بدون انتظار، بدون ترافیک، بدون نگرانی: این سایبرکب (Cybercab) تسلا است که خودش رانندگی می کند.
به نقل از وایرد، این چشم اندازی است که ایلان ماسک، مدیرعامل تسلا، هفته گذشته در استودیو برادران وارنر در عرضه ای به نمایش گذاشت. حدود ۲۰ نمونه اولیه از خودرو ها در محوطه گشتند و مجموعه ای از تصاویر ساختگی صحنه هایی از فردای ایده آلی را نشان دادند که این خودرو های شیک و زیبا می توانند ما را بسمت آن سوق دهند. اما کارشناسان می گویند شهر جدید و بی پروای تسلا در آینده به بیشتر از چند روبوتاکسی نیاز دارد تا این حقیقت با مفهوم را به حقیقت تبدیل کند.
ماسک در حالیکه عموما چالش های فنی ساخت فناوری های خودران را نادیده می گیرد، بر ایجاد یک سرویس تاکسی خودران تمرکز دارد. او می گوید که از سال آینده، مالکان تسلا باید بتوانند خودرو های شخصی خویش را با قرار دادن آنها در حالت خودران در حالیکه از آنها استفاده نمی کنند، با دیگران به اشتراک گذارند. خودرو برای مالکش کار می کند در حالیکه مالک خودرو به انجام شغل خودش می پردازد. وسیله نقلیه ای که دائما درحال حرکت است می تواند احتیاج به پارکینگ را برطرف کند. برای بیان این مورد شعاری تحت عنوان حذف «ینگ» از پارکینگ و تبدیل آن به پارک مطرح شده و در یک عرضه نشان داده می شود که فضاهای گسترده آسفالت اطراف استادیوم های پر ترافیک داجر(Dodger) و سوفی(SoFi) لس آنجلس به فضاهای سبز تبدیل گشته اند.
به صورت خلاصه، ماسک و تسلا استدلال کردند که خودمختاری به معنای زندگی دل پذیرتر برای همه است. ماسک می گوید: یک خودرو در یک دنیای خودمختار مانند یک سالن کوچک است. شما می توانید هر کاری که می خواهید انجام دهید و هنگامی که از آن بیرون آمدید، در مقصد خواهید بود. بله، عالی خواهد بود.
این که اتومبیل های خودران شخصی را بسیار ارزان و دلپذیر کنید با مشکلی به بزرگی یک شهر همراه خواهد شد. آدام میلارد بال(Adam Millard-Ball)، استاد برنامه ریزی شهری و مدیر موسسه مطالعات حمل و نقل UCLA می گوید: سواری های ارزان تر و راحتتر می تواند منجر به ترافیک بیشتر و حتی رانندگی بیشتر شود. برای اثبات این گفته، مطالعات اثرات سرویسهای تاکسی های اینترنتی اوبر(Uber) و لیفت(Lyft) بر شهر های ایالات متحده را بررسی کردند. مطالعات نشان می دهد که به رغم وعده های بازاریابی، معرفی آنها ترافیک شهری بیشتری را به دنبال داشته است.
به این ترتیب، تاکسی های رباتیک ارزانقیمت نوعی شمشیر دولبه هستند که به گسترش شهری بیشتری ختم می شوند. میلارد بال می گوید: این برای محیط زیست و سایر اهداف شهری یک عقب گرد است.
پارک به جای پارکینگ؟
گسترش پارک ها به جای پارکینگ ها می تواند مزیت خوبی برای فناوری خودرانی باشد. اما برای رسیدن به آن نقطه به چیزی بیشتر از تغییر حالت رانندگی دستی به خودران نیاز است. هر کسی که یک سرویس خودرو های خودران را اجرا می کند و امیدوار است تا حد امکان از فضای پارک کمتری استفاده نماید، باید یک شبکه فوق العاده کارآمد هم بسازد. این امر مستلزم آن است که مردم وسایل نقلیه خویش را با هم به اشتراک گذارند و غالبا مردم دوست ندارند خودروی خویش را با دیگران به اشتراک گذارند.
آندریاس نینهاوس(Andreas Nienhaus)، می گوید: مردم دوست دارند به روشی امن و راحت حرکت کنند. هر زمان که مردم حق انتخاب داشته باشند و راهنمایی وجود نداشته باشد، یک ماشین شخصی را انتخاب می کنند.
مالکان خودرو هم بعید است که وسایل نقلیه شخصی خویش را با دیگران به اشتراک گذارند. خدمات اشتراک گذاری خودرو که به کاربران اجازه می دهد خودرو های خویش را در زمانیکه از آن استفاده نمی کنند به دیگران اجاره دهند، در مقیاس پذیری با مشکل مواجه می باشد. این خودرو هنوز یک محصول احساسی است. این خودروی من است و وقتی کثیف برمی گردد اذیت می شوم. مردم کمی مردد هستند که خودرویشان را در اختیار دیگران قرار بدهند.
یکی از طریق های متقاعد کردن مردم برای به اشتراک گذاشتن وسایل نقلیه خودران شان، ایجاد سیاست های عمومی است که انجام این کار را برای آنها جذاب تر کند. قیمت گذاری ازدحام که در شهرهایی مانند لندن و سنگاپور کارساز بوده است اما سال جاری در شهر نیویورک راه اندازی نشد، ورود مردم به بعضی از جاده های شهری در ساعات خاصی از روز را گران تر می کند. چشم انداز تقسیم این هزینه ها می تواند انگیزه های مورد نیاز برای اشتراک گذاری خودرو های خودران را فراهم آورد.
مشکل اینجاست که این واقعا در کنترل ماسک نیست. مارلون بورنت(Marlon Boarnet)، استاد سیاست عمومی و مدیر کنسرسیوم حمل و نقل یک مرکز تحقیقاتی، می گوید: تولیدکننده خودرو یک نهاد سیاستگذاری نیست. برای احاطه کردن فضای سبز اطراف استادیوم داجر به چیزی بیش تر از تولید سایبرکب های تسلا نیاز داریم.
بورنت می گوید: به اشتراک گذاشتن خودرو به یک سیستم تطبیق پیچیده نیاز دارد.
شهر سایبرکب
برای تسلا و برای شهرها، خطرات زیاد است. خودمختاری بدون اشتراک گذاری می تواند دقیقاً برعکس آن چیزی باشد که ماسک می خواهد و حضور این خودرو ها سبب ایجاد شهری شود که به جای زیبایی و داشتن جاده های آزاد، غرق در ترافیک و دردسر شود.
مشکل دیگر اینست که حتی اگر تسلا به اهداف فوق العاده خودران خود که شامل خودمختاری کامل در تگزاس و کالیفرنیا در سال آینده می شود، برسد، ساخت شهری با فناوری رانندگی خودران مدتی طول می کشد. برایان جنسک(Brian Jencek)، مدیر برنامه ریزی یک شرکت طراحی و معماری، می گوید زیرساخت های شهر، با جاده ها، پارکینگ ها و ساختمان هایش، کاملا ثابت هستند. اگر شهرها بگونه ای طراحی شوند که تسلاهای خودران را بهتر در خود جای دهند، نتایج آن می تواند برای مدت طولانی باقی بماند. یا همانطور که جنسک می گوید: هر زمان که ما تحرک را تغییر می دهیم، ماهیت شهر های خویش را تغییر می دهیم.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب