کشف جهش ژنی که می تواند سبب لوپوس شود
به گزارش کارا پیام، پژوهشگران یک جهش ژنتیکی را شناسایی کرده اند که می تواند به مبتلا شدن به بیماری «لوپوس منتشر» منجر شود.
به گزارش کارا پیام به نقل از ایسنا، پژوهشگران آلمانی در دو مطالعه جداگانه، یک جهش ژنی را شناسایی کرده اند که می تواند منجر به بیماری خودایمنی غیرقابل درمان «لوپوس منتشر» شود. این کشف راه را برای توسعه نگاههای درمانی جدید و آزمایش برای جهش باز می کند که تشخیص زودهنگام این بیماری را تضمین می نماید.
به نقل از نیواطلس، لوپوس سبب می شود که سیستم ایمنی بدن به بافت ها و اندام های بدن حمله کند و سبب التهاب کلیه ها، مغز و سیستم عصبی مرکزی، رگ های خونی، ریه ها و قلب شود. درمان مؤثر آن بستگی به شناخت هرچه سریعتر بیماری دارد تا بتوان التهاب را پیش از صدمه دائمی به اندام کنترل کرد.
لوپوس منتشر یا لوپوس اریتماتوس سیستمیک گونه ای از انواع بیماری های خودایمنی است که در آن سیستم دفاعی بدن ضد اندام ها و بافت های پیوندی خودی عمل می کند و به آنها صدمه می رساند. زنان در مقابل این بیماری ۱۰ برابر بیشتر از مردان صدمه پذیرند.
این بیماری اغلب پوست و چندین اندام داخلی را درگیر می کند. سیر بالینی لوپوس شامل دوره های فعالیت و بهبود است.
لوپوس(Lupus) در زبان لاتین به مفهوم گرگ و اریتما(Erythema) در زبان یونانی به مفهوم سرخی است. این نام به علت شکل لکه سرخ بر پوست است که شبیه جای گازگرفتگی گرگ است.
بیماری لوپوس، ارثی است و چندین ژن که باعث آن می شوند شناسایی شده اند. زنان خیلی بیشتر از مردان در معرض مبتلا شدن هستند.
پژوهشگران موسسه زیست شناسی عفونت ماکس پلانک در آلمان به بررسی ژنتیک زمینه ای لوپوس پرداختند و مکانیزمی را کشف کردند که می تواند این بیماری را تحریک کند.
سیستم ایمنی به صورت ذاتی بسیار سریع به پاتوژن های مهاجم واکنش نشان می دهد، اما این واکنش سریع باید کنترل شود تا از چرخش آن به سمت خود بدن جلوگیری شود. پژوهشگران درحال بررسی این مکانیسم های کنترلی بودند و بر روی گیرنده ای به نام گیرنده Toll-like ۷ (TLR۷ تمرکز کردند که در هنگام بیش فعالی سبب ایجاد بیماری خودایمنی در موش ها می شود.
گیرنده TLR۷ ماده ژنتیکی ویروس ها و باکتری ها را تشخیص می دهد و پاسخ ایمنی را تحریک می کند. برای عرضه واکنش سریع، تعداد معینی از TLR۷ باید در سلول های ایمنی وجود داشته باشد که با تولید و سپس تخریب مداوم گیرنده ها، تعادل را حفظ می کنند.
اولیویا ماجر یکی از نویسندگان این مطالعه می گوید: ما می خواستیم بفهمیم وقتی این تعادل به هم می خورد، چه اتفاقی می افتد.
پژوهشگران در کار خود بر روی TLR۷ نشان دادند که یک انباشت پروتئینی به نام BORC برای تجزیه TLR۷ در سلول های ایمنی مورد نیاز است. علاوه بر این، BORC به پروتئین دیگری به نام UNC۹۳B۱ نیاز دارد تا فرایند تخریب را به درستی انجام دهد. اگر خطایی در این فرایند وجود داشته باشد، TLR۷ تخریب نمی شود و در سلول ها تجمع می یابد.
ماجر اظهار داشت: از آزمایش های قبلی روی موش ها که چند سال پیش در دانشگاه برکلی در کالیفرنیا انجام شد، قبلاً می دانستیم که تعداد زیادی از این گیرنده ها مشکل ساز هستند.
گیرنده های بسیار زیادی سیستم ایمنی را به سمت یک پاسخ خودایمنی مانند آن چه در لوپوس مشاهده می شود، سوق می دهند. پیش از مطالعه حاضر، نه BORC و نه UNC۹۳B۱ با این بیماری مرتبط نشده بودند.
وقتی یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه به نام فابیان هاوک، متخصص اختلالات ایمنی مادرزادی در بیمارستان دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان در مونیخ، جهش UNC۹۳B۱ را در یک بیمار مبتلا به لوپوس دوران کودکی تایید نمود، بعد از معاینه این بیمار، پژوهشگران دریافتند که یک جهش ژنی سبب کاهش تعامل BORC و تجمع TLR۷ می شود.
همراه با مطالعه پژوهشگران موسسه ماکس پلانک که در مجله Science Immunology انتشار یافت، یک مطالعه جداگانه توسط پژوهشگران دانشگاه فنی درسدن(TU Dresden) هم در آلمان، جهش های ژن UNC۹۳B۱ و ارتباط آن با لوپوس را بررسی کرد.
پژوهشگران این مطالعه چهار بیمار از دو خانواده را مورد بررسی قرار دادند که علایم لوپوس اریتماتوس سیستمیک(SLE)، شایع ترین نوع لوپوس را داشتند. از آنجاییکه SLE در کودکان بسیار کوچک غیرمعمول است، آنها به جستجوی یک علت ژنتیکی پرداختند و جهش UNC۹۳B۱ را در همه اعضای این خانواده یافتند.
پژوهشگران در هر دو مطالعه دریافتند که جهش های UNC۹۳B۱ منجر به فعال سازی بیش از اندازه انتخابی TLR۷ و در نتیجه حمله خودایمنی و التهاب متعاقب آن می شود. علاوه بر این، آنها دریافتند که این امر بقای سلول های B خود واکنش گر را تحریک می کند که آنتی بادی هایی را ضد سلول های خود بدن تولید می کنند و به حمله خودایمنی دامن می زنند. آنها از این مورد به این نتیجه رسیدند که UNC۹۳B۱ فعالیت گیرنده هایی مانند TLR۷ را برای پیشگیری از خودایمنی کنترل می کند.
مین لی کرش از پژوهشگران این مطالعه اظهار داشت: مطالعه ما یک ارتباط علّی مستقیم بین یک UNC۹۳B۱ و TLR۷ بیش فعال را نمایان می کند و نشان داده است که مسدود کردن TLR۷ بیش فعال می تواند از نظر درمانی موثر باشد. به این ترتیب، انتظار می رود که یافته های ما توسعه بیشتر مهارکننده های TLR۷ را برای بیماران مبتلا به SLE و بیماری های خودایمنی مرتبط تسریع کند.
روی هم رفته، هر دو مطالعه راه را به روی نگاههای درمانی جدیدی باز می کنند که به صورت بالقوه می توانند از التهاب مخربی که در وهله اول نشانگر این بیماری است، جلوگیری نمایند. علاوه بر این، آزمایش جهش های UNC۹۳B۱ می تواند بخشی از درمان لوپوس باشد و تشخیص زودهنگام این بیماری را تضمین کند.
هر دو مطالعه در مجله Science Immunology انتشار یافته اند.
منبع: karapayam.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب