تلسکوپ فضایی هابل یک سبد تخم مرغ رنگی کیهانی پیدا کرد
کارا پیام: برنامه «اولیس»(ULLYSES) بزرگترین عملیات هابل است که تا حالا انجام شده و الان که مشاهدات آن به انتها رسیده، دانشمندان می توانند در گنجینه ای از داده ها غوطه ور شوند.
به گزارش کارا پیام به نقل از ایسنا، در ماه دسامبر سال ۲۰۲۳، تلسکوپ فضایی هابل بزرگترین برنامه خودرا از زمان پرتاب در سال ۱۹۹۰ تکمیل کرد. با این برنامه، هابل رصد ۵۰۰ ستاره واحد را در طول سه سال به انتها رساند و دانشمندان حالا آماده هستند تا در دریایی از داده ها غواصی کنند.
به نقل از اسپیس، بررسی جامع تلسکوپ هابل، اولیس(ULLYSES) نامیده می شود. اپراتورهای اولیس هابل را تنها تلسکوپ فعالی می دانستند که قادر به انجام چنین تلاش پیشگامانه ای است.
این داده ها پژوهشگران را برای دهه های آینده مشغول نگه می دارد، برای اینکه درک تازه ای در مورد ایجاد ستاره ها، تکامل ستاره ها و تأثیر ستاره ها بر محیط اطراف ارائه می دهد.
جولیا رومن-دووال(Julia Roman-Duval)، رهبر تیم پیاده سازی اولیس در تلسکوپ فضایی می گوید: من معتقدم پروژه اولیس دگرگون کننده خواهد بود و بر اخترفیزیک بطور کلی، از سیارات فراخورشیدی گرفته تا اثرات ستاره های پرجرم بر تکامل کهکشان ها تا درک اولیه ترین مراحل تکامل جهان تاثیر می گذارد. موسسه علوم(STScI) در بالتیمور مریلند در اطلاعیه ای اعلام نموده است که جدا از اهداف خاص این برنامه، داده های ستاره ای همین طور می توانند در عرصه های اخترفیزیک به روش هایی استفاده شوند که ما هنوز نمی توانیم تصور نماییم.
تیم اولیس ابتدا از هابل برای مطالعه ۲۲۰ ستاره استفاده کردند و سپس بایگانی این تلسکوپ فضایی را برای بازیابی مشاهدات از ۲۷۵ ستاره دیگر جستجو کردند. پژوهشگران همین طور داده های مربوط به ستارگان را با داده های تعداد زیادی تلسکوپ فضایی دیگر و رصدخانه های زمینی ترکیب کردند.
مجموعه داده ی تکمیل شده ی اولیس از طیف های ستاره ای تشکیل شده است که حاوی اطلاعاتی در مورد دمای هر ستاره، ترکیب شیمیایی و سرعت چرخش آن هستند.
هابل و اولیس قرمز و آبی را می بینند
برای تیم اولیس ستاره های آبی، ستاره هایی فوق گرم و عظیم هستند که می توانند میلیونها برابر درخشان تر از خورشید ما شوند. این ستارگانِ سوزان در نور فرابنفش به شدت می درخشند، به این معنا که هابل به آسانی می تواند آنها را تشخیص دهد.
ستاره های آبی پرجرم با سرعت زیاد مراحل زندگی خودرا طی می کنند و در جوانی می میرند و فلزاتی را در فضا رها می کنند. فلزات اصطلاحی است که ستاره شناسان برای توصیف عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیوم از آن استفاده می نمایند. هیدروژن و هلیوم عناصری هستند که ستارگان در آغاز زندگی خود بیش از آنها ساخته می شدند.
طیف ستاره ای ستارگان آبی پرجرم می تواند جزئیاتی را در مورد سرعت بادهای ستاره ای قدرتمندی که از آنها به بیرون منتشر می شود، آشکار کند.
بعد از انفجار ستارگان عظیم به شکل انفجارهای ابرنواختری، این بادهای ستاره ای عناصری را که آن ستارگان ساخته اند در فضا پراکنده می کنند. سپس این عناصر در سراسر کیهان پراکنده می شوند و بنابراین، درک این بادها گام بزرگی در راستای درک نحوه توزیع کهکشانی عناصر سنگین خواهد بود که به بلوک های سازنده نسل بعدی ستارگان و سیارات تبدیل می شوند. آن عناصر ممکنست در نهایت به اساسی برای حیات در جهان نیز تبدیل شوند.
به سبب این پروسه پراکندگی، هر نسل ستاره ای بعدی دارای غلظت بیشتری از فلزات نسبت به نسل قبلی خود است. هنگامی که بیشتر اتم های جهان هیدروژن و کمی هلیوم بودند، نخستین نسل از ستارگان «فقیر از فلز» در نظر گرفته می شدند، در صورتیکه نسل های بعدی ستارگان، همچون خورشید، «غنی از فلز» هستند.
اولیس و هابل ستارگان آبی را در کهکشان های نزدیک به کهکشان راه شیری هدف قرار دادند که بنظر می رسد کمبود فلز دارند. بنابراین، این ستارگان می توانند به عنوان گزینه ای از نخستین ستارگان عمل کنند و به دانشمندان کمک کنند تا ستاره هایی را که در جهان اولیه وجود داشته اند و الان فراتر از محدوده ای هستند که به آسانی بتوانیم جزییات عمیق آنها را ببینیم، بررسی نمایند.
در آخر دیگر طیف رنگی و اندازه، پروژه اولیس همین طور بر ستارگان جوانی متمرکز شد که سردتر، کوچکتر و قرمزتر از خورشید هستند. این ستارگان همین طور نزدیک تر به خانه، در مناطق ستاره زای فعال کهکشان راه شیری قرار داشتند.
این ستاره های قرمز جوان در طول سالهای ایجاد خود، با جمع آوری جرم از صفحات گاز و غباری که آنها را پوشانده بود، با انتشار نور پرانرژی فرابنفش و پرتو ایکس، در منظومه های خود پریشانی ایجاد کردند. این امر بر صفحات تشکیل دهنده سیاره ها در اطراف این ستاره ها و قابل سکونت بودن آنها تاثیر می گذاشت.
مشاهدات هابل می تواند به دانشمندان کمک نماید تا فرآیندهایی را که توسط آنها این ستارگان جوان ماده را از محیط اطراف خود جمع می کنند، درک کنند. شروع این پروسه ستاره جوان را به یک ستاره تمام عیار تبدیل می کند.
مطالعه این کاوش بطور بالقوه می تواند به دانشمندان کمک نماید تا بهتر درک کنند که کدام منظومه ها برای جستجوی حیات مناسب تر هستند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب