کرم هایی که حادثه چرنوبیل حریفشان نشد!
کارا پیام: گروهی از پژوهشگران آمریکایی به بررسی کرم های لوله ای پرداخته اند که ژنوم آنها بعد از حادثه نیروگاه هسته ای «چرنوبیل» لطمه ندیده است و تشعشعات را تحمل کرده اند.
به گزارش کارا پیام به نقل از ایسنا، فاجعه سال ۱۹۸۶ در نیروگاه هسته ای «چرنوبیل»(Chernobyl)، منطقه اطراف آنرا به پرتوزاترین منطقه روی زمین تبدیل کرد. این منطقه از انسان ها تخلیه شد اما خیلی از گیاهان و حیوانات با وجود انتشار سطوح بالای تشعشعات که تقریباً چهار دهه بعد از انفجار همچنان ادامه دارد، در آنجا زندگی می کنند.
به نقل از فیز، پژوهش جدیدی که به سرپرستی پژوهشگران «دانشگاه نیویورک»(NYU) انجام شده، نشان داده است که قرار گرفتن در معرض تشعشعات مزمن ساطع شده از چرنوبیل، به ژنوم کرم های میکروسکوپی ساکن در آن صدمه ای نرسانده است. این بدان معنا نیست که منطقه امن است اما نشان داده است که این کرم ها فوق العاده انعطاف پذیر هستند.
پژوهشگران در سالهای اخیر دریافته اند که تعدادی از حیوانات ساکن در منطقه ممنوعه چرنوبیل، از نظر فیزیکی و ژنتیکی با همتایان خود در مناطق دیگر متفاوت هستند و این امر، پرسش هایی را در مورد تأثیر تشعشعات مزمن روی DNA بوجود می آورد.
«سوفیا تینتوری»(Sophia Tintori) دانشیار بخش زیست شناسی دانشگاه نیویورک و پژوهشگر ارشد این پروژه اظهار داشت: چرنوبیل یک تراژدی در مقیاس غیر قابل درک بود اما ما هنوز درک خوبی را از تأثیرات این فاجعه بر جمعیت محلی نداریم.
تینتوری و همکارانش، کرم های لوله ای کوچک موسوم به «نماتد»(Nematode) را مورد بررسی قرار دادند که ژنوم ساده و تولید مثل سریع دارند. این خاصیت ها، نماتدها را به یک نمونه سودمند برای درک پدیده های بیولوژیکی اساسی تبدیل می کنند.
«متیو راکمن»(Matthew Rockman) استاد زیست شناسی دانشگاه نیویورک و پژوهشگر ارشد این پروژه اظهار داشت: این کرم ها همه جا زندگی می کنند و تولید مثل سریعی دارند. بدین سبب در صورتیکه یک مهره دار معمولی هنوز درحال آماده شدن است، ده ها نسل از نماتد تکامل می یابند.
تینتوری و راکمن در سال ۲۰۱۹ با همکاری دانشمندان اوکراینی و همکاران آمریکایی خود همچون «تیموتی موسو»(Timothy Mousseau) زیست شناس «دانشگاه کارولینای جنوبی»(USC) که اثر تشعشعات ناشی از فاجعه های چورنوبیل و فوکوشیما را مطالعه می کند، از چرنوبیل بازدید کردند تا ببینند آیا تشعشعات مزمن، تأثیر قابل توجهی را روی کرم های منطقه داشته اند یا خیر.
آنها کرم ها را از نمونه های خاک، میوه های پوسیده و سایر مواد آلی جمع آوری کردند. کرم ها از مکان هایی در سراسر منطقه با مقادیر متفاوت تشعشع جمع آوری شدند. پژوهشگران در لابراتوار دانشگاه نیویورک به مطالعه کردن کرم ها ادامه دادند که قسمتی از آن شامل انجماد کرم ها بود.
راکمن اظهار داشت: ما می توانیم کرم ها را در حالت انجماد نگه داریم و بعدا برای مطالعه، آنها را از حالت انجماد درآوریم. این بدان معناست که می توانیم تکامل را در لابراتوار متوقف نماییم. این کار درباره ی بیشتر مدلهای حیوانی نا ممکن است و زمانی بسیار باارزش می شود که بخواهیم حیواناتی را مقایسه نماییم که تاریخ های تکاملی متفاوتی را تجربه کرده اند.
پژوهشگران تحلیل خودرا روی ۱۵ نماتد از گونه «Oscheius tipulae» متمرکز کردند که در پژوهش های ژنتیکی و تکاملی استفاده می شوند. آنها توالی ژنوم این ۱۵ کرم جمع آوری شده از چرنوبیل را با ژنوم پنج کرم همتای آنها مقایسه کردند که از سایر نقاط جهان جمع آوری شده بودند.
پژوهشگران با شگفتی دریافتند که با وجود به کار بردن چندین تحلیل متفاوت نمی توانند نشانه ای را از لطمه تشعشع روی ژنوم کرم های چرنوبیل تشخیص دهند.
تینتوری تصریح کرد: این بدان معنا نیست که چرنوبیل بی خطر است، بلکه به احتمال زیاد بدین معناست که نماتدها حیوانات واقعا انعطاف پذیری هستند و می توانند در وضعیت سخت مقاومت کنند. همچنین، ما نمی دانیم که هر یک از کرم های جمع آوری شده چقدر در این منطقه بوده اند. بنابراین، ما نمی توانیم دقیقا مطمئن باشیم که هر کرم و اجدادش در چهار دهه گذشته چه سطحی از تشعشع را دریافت کرده اند.
پژوهشگران باتوجه به اینکه آیا فقدان امضای ژنتیکی به علت وجود قابلیت محافظت یا ترمیم DNA در کرم های ساکن چرنوبیل است یا خیر، یک سیستم را برای مقایسه سرعت رشد جمعیت کرم ها طراحی کردند و آنرا برای سنجش میزان حساسیت فرزندان هر یک از کرم ها نسبت به انواع مختلف لطمه DNA به کار بردند.
بااینکه میزان تحمل کرم ها با یکدیگر متفاوت بود اما این تفاوت ها با سطوح تشعشع در محل جمع آوری آنها مطابقت نداشتند. یافته های این پژوهش نشان می دهند که کرم های چرنوبیل لزوما در مقابل تشعشعات تحمل بیشتری ندارند و رادیواکتیو آنها را مجبور به تکامل نکرده است.
نتایج این پژوهش، سرنخ هایی را در مورد این مساله ارائه می دهد که چگونه ترمیم DNA می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. با وجود سادگی ژنتیکی نماتدهای Oscheius tipulae، این پژوهش می تواند به درک بهتر تغییرات طبیعی در انسان کمک نماید.
تینتوری اظهار داشت: حالا که می دانیم کدام سویه های Oscheius tipulae نسبت به لطمه DNA حساس تر یا متحمل تر هستند، می توانیم از آنها جهت بررسی این مساله استفاده نماییم که چرا برخی افراد بیش از دیگران تحت تاثیر مواد سرطان زا قرار می گیرند.
اینکه چگونه اعضای یک گونه نسبت به لطمه DNA واکنش نشان می دهند، برای پژوهشگران حوزه سرطان مهم است؛ خصوصاً پژوهشگرانی که می خواهند بدانند چرا تعدادی از انسان ها بطور ژنتیکی مستعد مبتلاشدن به سرطان هستند.
تینتوری افزود: فکر کردن در مورد اینکه انسان ها چگونه واکنش متفاوتی را به عوامل لطمه رسان DNA در محیط نشان می دهند، به ما کمک می نماید تا درک روشنی را از عوامل خطر داشته باشیم.
این پژوهش در مجله «PNAS» به چاپ رسید.
منبع: karapayam.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب